Te relacje radiowe i przekazy telewizyjne, nawet krótkie migawki o uroczystościach czy nabożeństwach katolickich, spełniają bardzo ważną rolę. Dzięki nim ludzie mieszkający daleko od Tiumenii dowiadywali się, że gdzieś jest kościół katolicki, że jest katolicki ksiądz, i przestawali się bać i przyznawać się, że ich rodzice czy dziadkowie byli katolikami, że skoro już o tym mówią w radiu i telewizji, to bez obawy prześladowania można przyznać się, że w głębi serca wierzę w Boga, o którym wprawdzie nie wiele wiem, bo nikt dotąd o Nim nie mówił. Po tych wydarzeniach bywało i tak, że gdy ktoś z dalekiej prowincji przyjechał do wojewódzkiego miasta, starał się odszukać katolicki kościół i spotkać się z księdzem.
Kościół w Tiumenii przetrwał zawieruchy dziejowe. Dzięki temu, że został przez władze sowieckie przekazany uniwersytetowi, nie podłożono pod jego ściany dynamitu, i nie podzielił losu tylu innych świątyń w Rosji. Stan jego jednak był opłakany. Z dawnego wystroju nie zostało nic oprócz pulpitu-ambonki, którą przechowali baptyści, gdyż oni pewien czas w latach dwudziestych, po zlikwidowaniu katolickiej parafii, modlili się w tym kościele.
Gdy w następnym roku ks. K. Jóźwik przeniósł się do Iszimu, ks. L. Hryciuk od maja 1999 roku został proboszczem w Tiumenii i jednocześnie dziekanem dekanatu tiumeńskiego. Trzeba było więc dokończyć rozpoczęte wcześniej prace nad załatwieniem dokumentacji o własności placu przykościelnego. Dopiero w roku 2000 udało się uzyskać „wieczystą dzierżawę”, gdyż w Rosji w dalszym ciągu nie istniało prawo własności ziemi. Ostatnie zmiany pod tym względem w prawodawstwie rosyjskim dają podstawy do nadziei, że za kilka miesięcy parafia w Tiumenii uzyska prawo własności ziemi i kościoła, który na tej ziemi stoi. Załatwianie tego rodzaju spraw wymaga niezwykłej cierpliwości, niezliczonych podań, niekończących się wędrówek od urzędu do urzędu, a przede wszystkim czasu, który powinien być poświęcony na zupełnie inne zadania księdza, które tam na niego czekają.
Oprócz tych czasochłonnych prac papierkowo-urzędowych czekały trudne i kosztowne prace związane z remontem kościoła. Najpierw izolacja fundamentów kościoła, odprowadzenie wody z placu kościelnego, zmiana systemu grzewczego w kościele, wymiana instalacji elektrycznej, wymiana podłogi, okien, drzwi, nowe ławki i ołtarz, reperacja dachu i tynków ścian. Wszystkie te prace można było przeprowadzić dzięki wydatnej pomocy niemieckich katolickich organizacji „Kirche in Not”, „Renovabis” oraz ofiar z Polski, zwłaszcza z diecezji siedleckiej.
Parafia w Tiumenii liczy obecnie około 250 osób. 30 maja 2004 r. obchodziła 100-lecie pobudowania obecnego kościoła.

Ks. Hryciuk obsługuje jeszcze poza Tiumenią parafię w Omotince, oddaloną od Tiumenii 120 km. Mieszka tu jeszcze około 150 katolików pochodzenia niemieckiego. Parafia w Omotince posiada kaplicę przystosowaną do celów kultu z jednorodzinnego domu. Msza św. odbywa sie tu w każdą niedzielę. Natomiast nieco rzadziej może ks. Leszek dojechać do małej, liczącej ok. 20 osób, katolickiej wspólnoty w Kurganie (200 km). „Kaplica” mieści się tu w bloku, w jednym z mieszkań, w małym pokoju, na czwartym piętrze. Bardzo możliwe, że w tym mieście czy okolicy jest więcej katolików, ale tak usytuowana kaplica nie przyciąga ludzi i zapewne wielu nie wie o jej istnieniu. Jeśli się pamięta o mnóstwie prac remontowych przy kościele w Tiumenii, łatwo zrozumieć, że jeden człowiek nie podoła wszystkiemu. Nie można zostawić na dłuższy okres Tiumenii i Omotinki, by zająć się ludźmi w Kurganie, czy szukać ich w innych miejscowościach. „Żniwo wielkie”, ogromne odległości, robotników wciąż za mało!